Stine Stuhr, uns tutige Froo von blangenan, is begeisterte Besöökerin von Flohmärkten. Blots ehr Korl hett dormit rein gor nix an’n Hoot. „Wat wullt du denn mit so’n oole Soken, de annere Lüüd blots noch wegsmieten doht?“ Ober he mutt denn doch foken an’t Weekenind mit – as Fohrer un as Dräger för Stines uthannelte „Schnäppchen“. Mitünner is so’n Flohmarktour de reinste Stress. Vörletzten Sünndag harr Stine sik glieks dree Termine twüschen Horborg un Stood utsöcht. De ierste Flohmarkt in Horborg fangt all morrns Klock söben an. „Denn mööt wi ober ok dor ween, anners sünd de besten Soken all weg!“ Korl is gnatzig: „Sünndagmorgen – nich utslopen un denn ohne vernünftiges Fröhstück ut’n Huus! Womit hebb ik dat verdeent?“ „Och, mien Seuten, beruhig di man! Seker gifft dat dor ok wat to eeten un to drinken!“ Halbig söben stoht de beiden an’n Ingang von den Markt, de is all vull von Minschen, dat Geschube dör de Reihen mit de Stände is all vull inne Gang. Stine schafft dat trotzdem, öberall dor rantokommen, wo se hinwill. Dat duert nich lang, dor hett se een oole Kaffeekann ut Grotmudders Tieden un twee verschnörkelte Sammeltassen funnen un to’n günstigen Pries uthökert. Korl mutt oppassen, dat he siene Froo nich ut de Oogen verliert in dit Gedrängel. In de drütte Reih hett Sölbergeschirr Stine dat andohn. Se köfft Bestecke för veer Personen, veel ruttohanneln is dorbi ober nich! Kott vör den Flohmarktind findt se denn noch eenen oolen Neihdisch. „Oh, sowat söök ik all lang!“. De Verköper lett sik op een Hannelee in, un no teihn Minuten is Stine stolze Besitzerin von dissen Disch. Korl hett nu noog to sleepen, ierstmol gifft dat nu een utgiebiges Fröhstück, ok dormit he bi Laune blifft. Denn mokt se sik op den Weg to de nächste Station – een Hofflohmarkt in Dullern. Hier is allens een beten lütter un gemütlicher. Stine findt ’n poor Bööker för de Enkels un’n poor oole Schallplatten – dat warrt köfft, ok wenn se all lang keenen Plattenspeeler miehr hebbt. „Büst de mall, wat wullt du denn dormit?“ is Korls Froog. „De hebbt unschätzboren Liebhaberwert, dat versteihst du nich!“ is Stines Antwurt. Korl schüttkoppt blots noch, as se sik op den Padd to ehr drütte Station no Stood mokt. Dor hett Stine sik batz in eene Lamp verkeken, de se besünners apart finnen deiht, wohingegen tominnst 90 Prozent vonne Minschheet de Lamp as utgesproken hässlich empfinnen deiht. Hier legg sogor Korl sien Veto in, ober no längere Diskussion un eenen rünnerhannelten Pries sett Stine sik dör un de Lamp wesselt den Besit zer. Ober nu is de gode Stimmung dorhin un dat geiht no Huus. De Lamp landt furts op’n Böben, de annern Soken – bit op de Kinnerbööker, sünd insortiert, ober noch nie bruukt worrn. Stopp, den Neihdisch hett Stine doch all inricht!
Manfred Trucewitz schreibt die plattdeutsche Kolumne für das TAGEBLATT.